Σταματώντας το εσωτερικό μας σαμποτάζ...

Τι μας κάνει να μην τα πάμε καλά; Με τον εαυτό μας; με τους άλλους;

Τι μας βάζει τρικλοποδιές στη ζωή μας; Τι μας οδηγεί υπόγεια, μυστήρια, αδιάλειπτα, αόρατα σε ηλίθιες συγκρούσεις, ανικανοποίηση, κενό;

Μήπως τελικά μπορούμε να επιλέξουμε ένα καλύτερο τρόπο ζωής;

Είναι δύσκολο να πει κανείς πότε ακριβώς ξεκίνησε η σύγχρονη επιστήμη.

Πολλοί μελετητές θα έλεγαν γύρω στο 1600 τότε που οι Κέπλερ και Γαλιλαίος άρχισαν να κάνουν μετρήσεις ακριβείας για να χαρτογραφήσουν το σύμπαν.

Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: ξεκινώντας από όποια μέρα και να επιλέξουμε η σύγχρονη επιστήμη ήταν κατά πολύ σημαντικούς τρόπους από την αρχή, βαθιά ανταγωνιστική απέναντι στην καθιερωμένη θρησκεία.

Οι περισσότεροι από τους πρώτους επιστήμονες βέβαια παρέμειναν αληθινοί πιστοί αγκαλιάζοντας τον Θεό της Εκκλησίας.

Πολλοί από αυτούς πίστευαν ειλικρινά ότι απλά ανακάλυπταν αρχέτυπους νόμους στο βιβλίο της φύσης. Και όμως, με την εισαγωγή της επιστημονικής μεθόδου, ένα οξύ ολοκληρωτικότητας απελευθερώθηκε σταδιακά μέχρι που αργά αργά αναπόφευκτα και οδυνηρά θα διάβρωνε και ακόμα διαβρώνει το μακραίωνο ατσάλι της θρησκείας,διαλύοντας το σύνολο σχεδόν όλων των κεντρικών δόγματων και θέσεων της.

Μέσα στο διάστημα 2-3 αιώνων ευφυείς άνδρες και γυναίκες σε όλους τους τομείς της ζωής θα φτάνανε βαθιά και έκδηλα κάτι που θα άφηνε εντελώς έκπληκτο οποιονδήποτε σε προηγούμενες εποχές: την άρνηση της ίδιας της ύπαρξης του Πνεύματος.

Παρά τις παρακλήσεις των καλόκαρδων στα αντίπαλα στρατόπεδα, η σχέση της επιστήμης και της θρησκείας στο σύγχρονο κόσμο, στα τελευταία 300-400 χρόνια, έχει αλλάξει πολύ λίγο από την εισαγωγή τους στη δίκη του Γαλιλαίου, όπου ο επιστήμονας συμφώνησε να σιωπήσει και η Εκκλησία συμφώνησε να μην τον ρίξει στην πυρά. Εκτός από μερικές υπέροχες εξαιρέσεις το απλό ιστορικό γεγονός είναι ότι ορθόδοξη επιστήμη και η θρησκεία δυσπιστούν βαθιά η μία για την άλλη, και συχνά περιφρονούν η μία την άλλη.

Αναζήτηση έγκρισης

Μια αίσθηση ότι χρειαζόμαστε πάση θυσία την έγκριση, αναγνώριση και προσοχή των άλλων. Η αυτοπεποίθηση μας σηκώνεται και πέφτει ανάλογα με το πώς νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι και κοιτάζουμε να «ταιριάζουμε» στο πλαίσιο τους. Είμαστε υπερευαίσθητοι στην απόρριψη και υπερτονίζουμε την εμφάνιση μας, την κοινωνική αποδοχή, τα χρήματα, την κοινωνική θέση μας για να κερδίσουμε θαυμασμό και έγκριση από τους άλλους αλλά χτίζουμε στην άμμο διότι τα κάνουμε σε βάρος μιας δικιάς μας αυθεντικότητας και θυσιάζουμε μια ασφαλή και ειλικρινή αφούγκραση και έκφραση του εαυτού μας. Καταλήγουμε να νιώθουμε ψεύτικοι ή ανικανοποίητοι.

Αρνητικότητα

Μια τάση να μεγαλώνουμε ότι αρνητικό υπάρχει (απογοητεύσεις, συγκρούσεις, πόνο, ενοχές, πιθανά λάθη, προδοσίες, δυσφορίες, απώλειες) και να σμικρύνουμε ότι θετικό. Μια απαισιοδοξία ότι στη δουλειά, στα οικονομικά, στις σχέσεις όλα θα πάνε λάθος με αποτέλεσμα παγίδευση, οικονομική καταστροφή, απώλεια, γελοιοποίηση. Τελικά αυτή η στάση οδηγεί σε υπερεπαγρύπνηση, αναποφασιστικότητα, χρόνια ανησυχία και παράπονα.

Τιμωρητικότητα

Κάτι μας σπρώχνει να είμαστε θυμωμένοι, να μην έχουμε υπομονή ή ν’ αντέχουμε τους άλλους (και τον εαυτό μας) που δεν ακολουθούνε τα δικά μας πρότυπα και προσδοκίες .Δεν λαμβάνουμε υπόψιν ελαφρυντικά, αρνούμαστε την ατέλεια ή δεν συναισθανόμαστε τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να τιμωρούνται για την αποτυχία τους.

Συναισθηματική αναστολή

Μια αίσθηση ότι αν είμαστε αυθόρμητοι στο θυμό, στην επιθετικότητα, στη στοργή, στη χαρά, στον έρωτα, στο παιχνίδι, αν εκφράζουμε τις ευαισθησίες μας, αν επικοινωνούμε ελεύθερα αυτά θα οδηγούν σε αποδοκιμασία από τους άλλους ή θα νιώσουμε ντροπή ή ότι θα χάσουμε τον έλεγχο στις παρορμήσεις μας. Γι΄ αυτό και αγνοούμε τα συναισθήματα, τα αναστέλλουμε δίνοντας υπερβολικό χώρο στην λογική.

Άκαμπτα πρότυπα

Ένας αγώνας να φτάσουμε τους πολύ ψηλούς εσωτερικούς στόχους που θέσαμε. Μια ανάγκη για τελειομανία, για υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια ή υποτίμηση της απόδοσης ενός ατόμου σε σχέση με το φυσιολογικό. Άκαμπτοι κανόνες και "πρέπει" σε πολλούς τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένων των μη ρεαλιστικά υψηλών ηθικών, δεοντολογικών, πολιτιστικών ή θρησκευτικών αρχών. Μια μανία με το χρόνο και την αποτελεσματικότητα έτσι ώστε να επιτευχθούν περισσότερα. Ζητάμε υπερυψηλή απόδοση για ν’ αποφύγουμε την κριτική. Αυτό οδηγεί σε μια αίσθηση πίεσης, δυσκολία να χαλαρώσουμε, να «κατεβάσουμε στροφές» στο να φερόμαστε με υπερβολική κριτική απέναντι στους άλλους. Αυτά φυσικά δημιουργούν ρήγματα και βλάβες στην ευχαρίστηση, στην αυτοεκτίμηση, στην αίσθηση του «κατάφερα κάτι», στην χαλάρωση και στη επίτευξη ικανοποιητικών σχέσεων.

Ο καθένας εκφράζει κάποια από τα παραπάνω. Μια σκόπιμη παρακώλυση υγιών ομαλών εκφάνσεων στη ζωή του. Φυσικά υπάρχουν και οι σε μεγάλο βαθμό ψυχικά υγιείς άνθρωποι. Αν καταφέρουμε και δούμε αυτές τις αόρατες δυνάμεις και τι μας προκαλούν ίσως χάσουν την ισχύ τους, γιατί φτιάχτηκαν σε μια εποχή που είμαστε μικρά, που δεν είχαμε καλύτερες επιλογές ή γιατί αυτές είδαμε ή μας ταίριαξαν κάποτε. Αν τις αναγνωρίσουμε τώρα μπορούμε να επιλέξουμε να τις μειώσουμε, να τις εξορίσουμε φτιάχνοντας έναν καλύτερο εαυτό και για μας και τους γύρω μας. Το χρειαζόμαστε και αξίζει.