Rockwave Festival 2016: TLSP vs Dropkick Murphys

Το φετινό Rockwave άκουσε πολλά για τις επιλογές των συγκροτήματων, αλλά το ότι δεν αρέσει σε κάποιους το line up δε σημαίνει ότι δεν αρέσει σε όλους. Για την ακρίβεια άρεσε σε πάρα πολλούς. Όχι στην ολότητα του. Ας πούμε η Ραφαέλλα Ράλλη δεν έκανε καν τον κόπο να πάει στο vibe stage για να δει τους Dropkick Murphys. Ή ο Στέργιος Πουλερές κουράστηκε γρήγορα με τους Last Shadow Puppets. Οι δυο τους τα βάζουν κάτω και κάνουν το crash test.

Ραφαέλλα Ράλλη Behind The Last Shadow

Μου είπαν να μη μακρυγορήσω. Δε γίνεται αγαπητέ να μην, όπως δε γίνεται σπανακόπιτα χωρίς σπανάκι. Όπως επίσης, είμαι σίγουρη πως θα υπάρξουν μερικοί αιρετικοί (χωρίς καν να διαβάσω τον από κάτω Στέργιο Πουλερέ, το βλέπω να 'ρχεται) που υποστήριξαν και θα υποστηρίζουν ότι οι Dropkick Murphys είναι εκείνοι που έπρεπε να παρουσιαστούν ως headliners. Αμ δε. Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά αυτό. Δε μου λέει κάτι η ύπαρξη κοινού που πήγε μόνο γι' αυτούς ή η διπλή τους δισκογραφία. Με αυτό το σκεπτικό, τα μέλη των TLSP είναι χωμένοι ξεχωριστά σε τόσα projects -και μάλιστα πολύ επιτυχημένα- από μόνοι τους που τους εξουδετερώνουν. Προς Θεού, δε θέλω να προσβάλλω κανέναν, αλλά όταν μιλάμε για TLSP, αυτομάτως κουβαλάμε από πίσω Arctic Monkeys, Miles Kane, Rascals, Simian Mobile Disco και Mini Mansions. Μπορεί από μόνοι τους να μην ήταν αρκετοί για headliners του φεστιβάλ, αλλά όχι λόγω της σύγκρισης των Murphys. Αυτό είναι άλλο.

Πάμε παρακάτω τώρα. Turner & Kane βγήκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν με μπιπ (wow εννοώ) διασκευή στο τραγούδι των Beatles "I Want You (Shes So Heavy)". Ο πρώτος με σακάκι και πουκάμισο κυριλές και ο δεύτερος ζωσμένος στους 25 βαθμούς με μπλούζα και δερμάτινο, το οποίο δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Ευτυχώς επέζησε, παρά την καλοκαιρινή θερμοκρασία. Μεσολάβησε μία οκταετία μέχρι το δεύτερό τους άλμπουμ, και αυτά τα χρόνια "έδειξαν" πάνω τους. Και στην εμφάνιση και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν πάνω στη σκηνή, με τον Alex Turner να προμοτάρει κάθε λίγο και λιγάκι το όνομα του Miles Kane την ώρα που τραγουδούσε ή παρουσίαζε το επόμενο κομμάτι.

Ο πρώτος πιο... σε άλλη διάσταση (ας μην είμαστε κακεντρεχείς), ο δεύτερος πιο δοσμένος στην κιθάρα του και αναπόσπαστος σ' εκείνη. Αυτό που ακούσαμε, δεδομένου του ότι έχουν πολλές μπαλάντες, ήταν οριακά ροκ και blues μαζί. Πείραμα δύσκολο, γιατί αφενός μεν οι αργοί ρυθμοί σε μία συναλία δεν είναι ό,τι πιο εμπορικό εκεί έξω, αφετέρου οι μισοί είχαν έρθει λόγω του Turner και των μαϊμούδων και άρα ίσως να μην ήταν και πολύ σχετικοί. Με 11 άτομα στην σκηνή, εκ των οποίων 3 βιολιά και ένα βιολοντσέλο, τραγουδούσαν και οι 2 με τέτοιο πάθος που στα κοντινά που τους έκανε η κάμερα, μόνο που δε δάγκωναν το μικρόφωνο. Ακολούθησαν αρκετές στενές επαφές τρίτου τύπου με πρωταγωνιστή ένα μικρόφωνο που μοιράζονταν συχνά και οι δύο και σχεδόν "φιλιόντουσαν". Πριν κράξεις, καλώς ή κακώς όλα είναι θέμα show, κάτι που και καλά έκαναν, όμως και υποστήριζαν με την μεταξύ τους χημεία. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τα "the age of understatement", "everything you 've come to expect", "aviation", "bad habits", το τρισμέγιστο "standing next to me" ενώ μετά τα μεσάνυχτα, τραγούδησαν σε μία από τις κοπέλες που έπαιζε βιολί, την "γενεθλιάζουσα" Caroline το "Happy Birthday". Λίγο πιο πριν, όταν ερμήνευσαν το δικό μου αγαπημένο "my mistakes were made for you" ο Turner μεταλλάχθηκε για άλλη μια φορά, στην πιο αισθαντική του εκδοχή και δυστυχώς ο χρόνος δε σταμάτησε, να το απολαύσουμε λίγο παραπάνω από τα μόλις τρία λεπτά που του αντιστοιχούν. "What a wonderful audience Miles, don't you agree?", ακούσαμε να λέει εκστασιασμένος. Τί κακό κι αυτό πάντως με τα περισσότερα τους κομμάτια να είναι από δύο έως τρία λεπτά! Στην προσυμφωνημένη μία ώρα και ένα τέταρτο, άφησαν κιθάρες κάτω και μας αποχαιρέτησαν τόσο ψεύτικα, ξέροντας άλλωστε πως θα χρειαστεί να βγουν για encore οπωσδήποτε....

Btw, με τον Turner να είναιο καρδιοκατακτητής των TLSP (όπως τα χαρτιά που ανέβασαν κάτι κορίτσια που έγραφαν "Αlex you Turn -er us on"), νομίζω πως χθες ο Kane παίζει να πήρε τη ρεβάνς με το κιθαριστικό του ταλέντο και με την πιο σοβαρή του στάση. Plus one το "505" των Arctic Monkeys που ερμήνευσαν ως εξαίρεση εκτός των δικών τους μουσικών δραστηριότητων, διότι εξαιτίας του δέθηκαν περισσότερο ως ντουέτο, αφού ο Kane έπαιζε κιθάρα σ' αυτό ηχογραφημένα και ζωντανά σαν featured artist σε συναυλίες των μαϊμούδων.

Το κλείσιμο έγινε με ένα άκυρο κιθαριστικό crescendo που προσωπικά μου φάνηκε εντελώς ανούσιο λόγω ύφους και στυλ, και φυσικά με το ονειρικό "meeting place" που περιμέναμε εξαρχής πως και πως... Ναι, περάσαμε υπέροχα. Και ναι, δε χρειάζεται μία συναυλία να έχει χτύπημα πάνω κάτω και καφρίλα για να θεωρηθεί επιτυχημένη.

Υ.Γ Ασχολίαστη η εντελώς κουλή χρονοκαθυστέρηση των πυροτεχνημάτων στη σκηνή με το πέρας της εμφάνισής τους. Ας τα βάζανε, αφού είχε φύγει όλος ο κόσμος!

Διαβάστε περισσότερα...