top of page

Η Φόνισσα επιστρέφει στη σκηνή

  • Αντιγόνη Καράλη
  • Apr 12, 2016
  • 2 min read

Η «Φόνισσα» του Γιώργου Κουμεντάκη σημείωσε ιδιαίτερη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία στην πρώτη παγκόσμια παρουσίασή της, τον Νοέμβριο του 2014, καθώς σεβάστηκε το παπαδιαμαντικό σύμπαν, ενώ δημιούργησε και έναν νέο μουσικό κόσμο για μια απρόσμενη αλλά αρχετυπική οπερατική ηρωίδα: τη Φραγκογιαννού.

Το συγκλονιστικό ψυχογράφημα της Φόνισσας αναμετράται, στον μουσικό κόσμο του Γιώργου Κουμεντάκη, με τη θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη, μέσα από τις αναφορές στην ελληνική μουσική παράδοση.

Τέσσερις παραστάσεις Υστερα από ισχυρή απαίτηση του κοινού, η Λυρική παρουσιάζει ξανά τη «Φόνισσα», η οποία θα ακολουθήσει το αναπόφευκτο ριζικό της στην περιστροφική σκηνή της αίθουσας Α. Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, για τέσσερις μόνο παραστάσεις, την Παρασκευή, το Σάββατο, την Κυριακή και στις 20 του μήνα, σε μουσική διεύθυνση Βασίλη Χριστόπουλου και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη.

Ο διακεκριμένος Ελληνας συνθέτης Γιώργος Κουμεντάκης με τη σύνθεση της «Φόνισσας» επιχείρησε μια καταγραφή του ψυχικού τοπίου της ηρωίδας, υπηρετώντας απολύτως το πνεύμα του Παπαδιαμάντη, ενώ δημιούργησε έναν απρόσμενο μουσικό κόσμο, εξελίσσοντας το προσωπικό μουσικό του ιδίωμα.

Ο Γιάννης Σβώλος που υπογράφει το ποιητικό κείμενο συμπύκνωσε την ιστορία της Φόνισσας στα ουσιώδη, κρατώντας ατόφιο τον λόγο του Παπαδιαμάντη και διανθίζοντάς τον με παραδοσιακά μοιρολόγια από την Ηπειρο και την Κρήτη. Η δράση της όπερας παρακολουθεί αυτήν του μυθιστορήματος.

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη αφήνει τον πρώτο ρόλο στη μουσική, καθοδηγείται από τις «αόρατες υποδείξεις» του παπαδιαμαντικού λόγου και υλοποιεί επί σκηνής τον εφιαλτικό κόσμο της Φραγκογιαννούς, αποδίδοντας με ποιητικό τρόπο το ψυχικό τοπίο της ηρωίδας. Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στη μεγάλη κλίμακα που επιβάλλει η παρουσία τεσσάρων χορωδιακών σχημάτων και πληθώρας πρωταγωνιστών με τη μικροκλίμακα του εσωτερικού μονολόγου της Φραγκογιαννούς.

Το σκηνικό και τα κοστούμια (σε συνεργασία με την Ιωάννα Τσάμη) του Πέτρου Τουλούδη συνθέτουν έναν σκοτεινό, ενοχικό και γήινο κόσμο, όπου τα «πάθια» της Φραγκογιαννούς συνομιλούν με την υποβλητική φύση της Σκιάθου. Οι φωτισμοί του Βινίτσιο Κέλι, με τις συγκλονιστικές ατμόσφαιρες, φέρνουν τους εφιάλτες της Φόνισσας σε πρώτο πλάνο.

Comments


bottom of page