Ένα ερωτικό γράμμα στην Ελλάδα και το Σινεμά από τον Τάσο Μπουλμέτη: «Νοτιάς»

Δώδεκα χρόνια μετά την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της «Πολίτικης Κουζίνας» (2003), ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία: «Νοτιάς» (2015). Πρόκειται για μία αξιοπρόσεκτη ελληνική παραγωγή, που αφηγείται με γλαφυρό τρόπο, αλλά και χιούμορ, την συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης του Σταύρου, ενός ρομαντικού νέου, ο οποίος ωριμάζει με εφόδια την ιστορία, τους μύθους, τις προσδοκίες και τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας. Ο «Νοτιάς», είναι ένα ερωτικό γράμμα του σκηνοθέτη, προς την Ελλάδα, τη φωτογραφία κι εν τέλει την ίδια την ιστορία της Έβδομης Τέχνης...

Από τη μέρα που εμφανίζονται στον Σταύρο οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες φουντώνει και η επιθυμία του να λέει ιστορίες με έναν δικό του, ανατρεπτικό, τρόπο. Οι ταραχώδεις, αλλά και ταυτόχρονα πολλά υποσχόμενες για την Ελλάδα, δεκαετίες του ‘60,’70 και ‘80 πυροδοτούν τη φαντασία του ασταμάτητα. Στο ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, για να κατακτήσει αυτά που ποθεί, θα σκαρφιστεί ιστορίες για αρχαίους μύθους, μακρινά ταξίδια και όμορφες γυναίκες. Όταν έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, θα κάνει τις ιστορίες του εικόνες, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του.

Μετά την επιτυχία της «Πολίτικης Κουζίνας» - η πιο εμπορική ταινία της τελευταίας εικοσαετίας, έχοντας αποσπάσει οκτώ (8) βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και διεθνής διανομή σε περισσότερες από 40 χώρες - ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει με τη νέα, πολυαναμενόμενη ταινία του.

Πρόκειται για μία ιστορία, όμορφα ειπωμένη, με χιούμορ, καλές ερμηνείες και με φόντο την ταραχώδη Ελλάδα του ’60, του ‘70 και του ’80. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Μελισσάνθη Μάχουτ, Xαρά Μάτα Γιαννάτου, ενώ εμφανίζεται η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε ρόλο έκπληξη.

Το ανθρωποκεντρικό σενάριο της ταινίας - το οποίο υπογράφει και πάλι ο σκηνοθέτης - αναδεικνύεται μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωτοεμφανιζόμενων, αλλά και βετεράνων ηθοποιών. Παράλληλα, η φωτογραφία, η σκηνογραφία και τα κουστούμια, αναβιώνουν με πειστικότητα την ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής.

Τη συναισθηματικά φορτισμένη και νοσταλγική ιστορία συνοδεύει μοναδικά η καταπληκτική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Είναι η δεύτερη ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, μετά την Πολίτικη Κουζίνα, για την οποία γράφω μουσική. Έχουμε μια σχέση χρόνων, γίναμε πολύ φίλοι πριν ακόμα γυρίσει την Πολίτικη Κουζίνα. Όταν βρεθήκαμε για να μου μιλήσει για το σενάριο και μετά πήγα και στα γυρίσματα, σκεφτόμουν πάρα πολύ πώς θα την πιάσω αυτήν την ταινία, λόγω εποχής ή μάλλον λόγω εποχών, ΄60, ΄70 μέχρι αρχές ΄80. Ο Νοτιάς ήταν μια απαιτητική ταινία γιατί είχα να διαχειριστώ μουσικά τρεις δεκαετίες και έπρεπε να κάνω κι εγώ αυτό το ταξίδι. Ο Τάσος είχε εξ αρχής στο μυαλό του ότι ήθελε ένα αργεντίνικο tango που δένει τον γιο με τη μητέρα, καθώς και ένα λαϊκό κομμάτι με μπουζούκι. Ήθελε επίσης ένα μουσικό θέμα για τη μεταπολίτευση. Υπάρχει κι ένα ερωτικό θέμα που συνοδεύει τις ερωτικές σκηνές της ταινίας και ένα πιο επικό.

Όσο έγραφα τη μουσική για τον Νοτιά, ήμουν πολύ μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Από την άλλη, λειτουργώ αυθόρμητα, κι ας μαγειρεύεται κάτι μέσα μου για καιρό. Όταν διαβάζω ένα σενάριο, νιώθω αυτόματα ότι θα μπορούσα να έχω κι εγώ έναν ρόλο μέσα στην ταινία, γίνομαι αμέσως κομμάτι της ιστορίας. Έτσι, αρχίζω να αντλώ πράγματα και ξεκινάει ένα μουσικό τραγούδισμα μέσα στο κεφάλι μου που μετά γίνεται νότες. Έμπνευση μπορώ να πάρω από πολλά πράγματα, από την ίδια την ταινία, αλλά και από βιώματα μου. Υπάρχει για παράδειγμα μια σκηνή στον Νοτιά που διαδραματίζεται στον κινηματογράφο Ρεξ, όπου μεγάλωσα, κι αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη σύνθεση.

Πολλές σκηνές του Νοτιά είναι σαν να της έχω ζήσει, όπως ας πούμε οι σκηνές της μεταπολίτευσης, είναι κάτι που έχω ζήσει στην εφηβεία μου. Αυτό με φορτίζει και το αποτυπώνω στη μουσική μου. Η Μουσική για μένα είναι ψυχοθεραπεία, το ίδιο και το Σινεμά. Και τα δύο με γιατρεύουν και με απελευθερώνουν. Η σύνθεση μουσικής για μια ταινία γίνεται σαν παιχνίδι με τον εαυτό που γεμίζει, αλλά και αδειάζει μέσα στον κόσμο της ιστορίας. Στις ακροάσεις που έκανα αργότερα σε φίλους με τις μελωδίες του Νοτιά, άρχισα να αποστασιοποιούμαι και να καταλαβαίνω τι ακριβώς έχω γράψει. Ήταν σαν γέννα, και τώρα το παιδί μεγάλωσε και φεύγει, βγαίνει στον κόσμο.»

Διαβάστε περισσότερα...