ΤΟ ΜΠΙΜΠΕΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ...

Αιτία της κακής πράξης είναι η άγνοια του καλύτερου. Δημόκριτος, (470-370 π.Χ.)

Η άγνοια είναι η νύχτα του μυαλού, αλλά μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και αστέρια. Κομφούκιος ( 551-479 π.X.)

Στριμωγμένοι σε μια γωνιά της Ευρώπης με μεγάλες γεωπολιτικές απειλές, με την αίσθηση της ευεξίας ενουχισμένη σ’ ένα λαό οικονομικά και πνευματικά πτωχευμένο τα μνημόνια συνεχίζουν τη θραύση τους, οι αξιολογήσεις καταπίνουν την αξιοπρέπεια μας, την ασφάλεια μας.

Είμαστε σε μια κατάσταση όπου αυτό που παράγουμε δεν αντιστοιχεί με την είσπραξη που θέλουμε, αυτό που δανειστήκαμε δεν αντιστοιχεί με αυτό που μπορούμε να αποπληρώσουμε, αυτό για το οποίο κοπιάζουμε δεν μας φέρνει την ανταπόδοση θέλαμε, αυτό που οραματιζόμασταν δεν είναι αυτό που βιώνουμε. Σε μια κατάσταση όπου αν εξαφανιζόταν τα αντικαταθλιπτικά από την αγορά χιλιάδες άτομα στην πόλη μας θα γυρνούσαν ψυχικά σκελετωμένοι.. Ότι κάτι έχουμε απωλέσει, το χαμόγελο, την ικανοποίηση ίσως και την ευτυχία είναι σίγουρο για πολλούς, πολλές. Κοπιάζουμε για να επιβιώσουμε, για να πληρώσουμε το αντίτιμο του χθές και το αύριο φαίνεται να είναι πιο κοπιαστικό, ανασφαλές και άδικο σε σχέση με τον αγώνα μας. Φαίνεται να έχουμε χάσει την αποστολή μας παρόλο που έχουμε μία. Φαίνεται απλώς να ρέουμε στην κάθε μέρα με φόβο μην χειροτερέψουν τα πράγματα παρόλο που η προδιάθεση μας μπορεί να είναι θετική και αισιόδοξη.

Πως φτάσαμε ως εδώ; Σε παλαιότερο άρθρο είχα γράψει για τις πηγές του κακού που μας βρήκε, την απώλεια μιας ισορροπίας, το φλερτάρισμα μας με ναρκισσισμό και αντιθετικές πραγματικότητες για δεκαετίες. Ποια τελικά είναι η αποστολή μας; Να είμαστε ευτυχισμένοι; Να ζήσουμε 70-80 χρόνια, ευδαιμονίας, απόλαυσης; σ’ ένα σώμα που ευελπιστούμε να μην μας ταλαιπωρήσει στα γηρατειά; να αποδράσουμε από τη δουλειά που μας καταπονά και να πάρουμε μια σύνταξη που ελπίζουμε ότι θα μας φτάνει αλλά με φόβο μην μείνουμε πικραμένοι, μοναχικοί, απογοητευμένοι, πτωχευμένοι;

Ποιος είναι ο δρόμος ο καλύτερος, ο πιο σωστός, αυτός που θα μας ανταμείψει;

Ακόμα και τώρα.

Πριν να ξεκινήσουμε ας δούμε κάποιες έννοιες. Στην ψυχιατρική η μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας χαρακτηρίζεται από την ασταθή ψυχική διάθεση και συμπεριφορά, ασταθή εικόνα του εαυτού καθώς και τις ασταθείς διαπροσωπικές σχέσεις. Μια Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χαιντ κατάσταση.

Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας είναι μια ψυχική διαταραχή κατά την οποία το άτομο έχει μια διογκωμένη αίσθηση “του πόσο σημαντικός/σπουδαίος” είναι, μια βαθιά ανάγκη για θαυμασμό και έλλειψη ενσυναίσθησης για τους άλλους. Ο ψυχοπαθής/κοινωνιοπαθής από την άλλη άτομο φέρεται καταστροφικά, χωρίς να έχει αίσθηση «σωστού» και «λάθους», χειραγωγεί, καταπατεί τα δικαιώματα, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα των άλλων, χωρίς ενοχές ή τύψεις και συχνά με πολύ γοητεία. Πως φτάσαμε ως εδώ; Όλοι μας έχουμε ένα παιδί μέσα μας. Aφεθήκαμε σ’ ένα κακό παιδιάρισμα όμως κι όχι σε μια γνήσια παιδικότητα. Αφεθήκαμε πρωταγωνιστές ή θεατές σ΄ ένα πολύπτυχο κοινωνικο-οικονομικό ανάμεσα μας και απέναντι στη φύση bullying αλλά και καλοπέρασης.

Παρόλο που οι περισσότεροι έχουμε σε ισοζύγιο καλύτερα στοιχεία ένα μικρό παθολογικό ρεύμα της κοινωνίας μας βραχυκύκλωσε την πορεία όλων μας. Ας δούμε τις αντιθέσεις, μερικά bulling. Είχαμε εργοστάσια και συνεταιρισμούς σωστά και υγιή αλλά και κάποια «επιδοματικά» στα οποία κάποιοι απολαμβάνανε εργοδοτικά ή συνδικαλιστικά προνόμια, χρήμα (offshore) αλλά τους «χαλούσε» να δούνε μια γρατζουνιά στο πολυτελές τζιπ τους ενώ από την άλλη τους εργαζόμενους (σήμερα χειρότερα) χωρίς επαρκή διαλείμματα, στο κρύο, με συνεχόμενο φόβο απόλυσης και με παρακάλια να μπεί ο μισθός στην ώρα του.

Είχαμε δημόσιες υπηρεσίες όπου στο ένα γραφείο η υπάλληλος είχε 30 υποθέσεις σε κακό οργανόγραμμα με παρωχημένες διαδικασίες και στο διπλανό έναν άλλο να πίνει φραπέ 4 ώρες και να είναι κολλημένος στο τηλέφωνο ακόμα και για τι μαγιώ θ΄αγοράσει. Είχαμε διευθύνσεις που εκφράζανε δημοκρατικότητα, οργάνωση, αρτιότητα και άλλες με μακιαβελικούς ή νάρκισσους διευθυντές όπου κοιτούσαν να επωφεληθούν κομματικά, οικονομικά, εξουσιαστικά παίζοντας τους εργαζόμενους στα δάκτυλα όπως θέλανε. Διευθύνσεις σε σχολικές μονάδες άξιες αλλά και άλλες «σάπιες» που διορίζονταν με κάθε λογής ανήθικο τέχνασμα (από κομματικά κριτήρια μέχρι υποσχέσεις και χάρες στους εκπαιδευτικούς, καψόνι, απειλές και μετάθεση).

Είχαμε εκπαίδευση όπου στη μία περίπτωση το παιδί συναντούσε αξιόλογους, φιλότιμους, ικανούς καθηγητές, πραγματικούς μέντορες, και από την άλλη άλλους, απαξιωτικούς, υποτιμητικούς, οκνηρούς και το παιδί να χάνει οποιαδήποτε ευκαιρία να επαναρυθμίσει αρνητικές εμπειρίες από το σπίτι. Αντίθετα να εγκαταλείπει κάθε αίσθηση ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο κάπως καλύτερο αλλά να εισάγεται σε μια διαφθορά, συρρίκνωση κριτικού και εξερευνητικού πνεύματος, απουσία δημοκρατικότητας, ανεντιμότητα, τυφλή επαναστατικότητα, όπου κυριαρχεί ο ανώριμος ανταγωνισμός η επιφανειακή επιβράβευση, η αμάσητη γνώση, η ασέβεια, η ανισότητα, οι αστόχαστες προτροπές συνομιλήκων.

Επιβραβεύαμε σχολεία με αλληλεγγύη όπου κανένας δεν πήγαινε εκδρομή στην Κέρκυρα αν δεν βρισκόταν τρόποι να πάνε όλοι αλλά και σχολεία όπου εκπαιδευτικοί και μαθητές «βολεμένα» από τους γονείς τους πήγαιναν κι ας ποδοπατούσαν την αγωνία των φτωχών συμμαθητών τους να μη νιώσουν απόρριψη μη έχοντας τους πόρους ν΄ ακολουθήσουν και μη θέλοντας να στραγγίξουν τους γονείς τους οικονομικά για μια απόλαυση 3 ημερών.

Χαιρόμασταν για την αξιοσύνη στην εισαγωγή ενός παιδιού στο πανεπιστήμιο αλλά ξεχνούσαμε το παιδί που δεν είχε ούτε για φροντιστήρια, ούτε για να σταθεί στα πόδια του γενικότερα οικονομικά παρόλο που καιγόταν να σπουδάσει. Από τη μία είμαστε περήφανοι για τους φοιτητές που διαπρέπουν και παράγουν γνώση και έρευνα με τους καθηγητές διαμάντια αλλά από την άλλη άλλους (χωρίς τον κύκλο) τους αφήναμε έκθετους σ΄ ένα οικογενειοκρατικό πανεπιστήμιο, κομματικά διαταραγμένο με πενιχρά κονδύλια και με πολλές συμπεριφορές καθηγητών αυταρχικές, χυδαίες, ναρκισσιστικές και υστερόβουλες.

Είχαμε παιδικούς σταθμούς που από τη μία οι υπάλληλοι δίνανε τον καλύτερο εαυτό στα παιδάκια και άλλους που εκπέμπανε ψυχρότητα, αυταρχισμό και αδιαφορία. Ζητούμε από τους νηπιαγωγούς μια θετική οδηγητική και ζεστή ανάληψη φροντίδας των παιδιών μας αλλά από την άλλη τους έχουμε λίγους, μη «φιλτραρισμένους» απλήρωτους και να παλεύουν με «εκτροπές» όπως το να βρουν πετρέλαιο για τη θέρμανση. Είχαμε ανάγκη για αίσθηση ασφάλειας αλλά αφήσαμε τον «καθένα» να ζει στη χώρα, την ανεργία και τη φτώχεια να παράγει εγκληματικότητα, και τους αστυνομικούς να διακινδυνεύουν σήμερα τη ζωή τους για την ασφάλεια μας για πενιχρούς μισθούς.

Είχαμε γάμους όπου στο ζευγάρι ο ένας για τον άλλον πάλευε, βοηθώντας, σέβοντας, δημιουργώντας, θυσιάζοντας με ανιδιοτέλεια, και άλλους που γίνονταν για οικονομικό βόλεμα ή για τα μάτια του κόσμου με την απιστία ή την κατανάλωση αγαθών να ακολουθεί για να καταλάβει τα κενά που δημιουργούνταν. Από τη μια αγωνιούσαμε για τα παιδιά μας και κάναμε αγώνα για μια σωστή και υγιή διαπαιδαγώγηση και αργότερα υγιή σχέση αλλά από την άλλη τα στριμώχναμε στα μπαλκόνια και αργότερα σε ανούσια κανάλια και μέσα στο σπίτι εγκλωβίζοντας κάθε τάση εξερεύνησης και δημιουργικότητας. Ζητάμε από τα παιδιά να μας σεβαστούνε σήμερα όταν τα κάναμε τους καλύτερους θεατές και μιμητές στο έργο μας απέναντι στη/στο σύζυγο με τέρμα τα μεγάφωνα της ασυννενοησίας, των καυγάδων, της υποτίμησης, των συγκρούσεων, της εκμετάλλευσης, των ψεμάτων, της επιφάνειας.

Έίχαμε απαίτηση για γρήγορη και ιδανική εξυπηρέτηση από τον καρδιολόγο του νοσοκομείου ή άλλο γιατρό στο πρόβλημα μας αλλά καταναλώνουμε αφειδώς τοξικά, λιπαρά χημικά και αφήναμε κονδύλια στα νοσοκομεία να χάνονται.

Είχαμε απαίτηση για διαφανή ενημέρωση αλλά αποθεώναμε δημοσιογράφους που προπαγάνδιζαν γκεμπελικά για την αγνότητα των «κολλητών» τους, κομματικών κι επιχειρηματιών. Είχαμε απαίτηση να σεβόμαστε τη ζωή, να μην βιώνει κανείς τον πόνο αλλά μας ενδιέφερε η μπριζόλα να είναι καλής ποιότητας χωρίς να σκεφτούμε τις συνθήκες διαβίωσης και σφαγής του μοσχαριού απ΄το οποίο προήλθε. Από τη μία είχαμε μεσήλικες νοικοκυρές όπου αγοράζανε τα καλύτερα φιλετάκια στο σκυλάκι τους και από την άλλη οικογένειες που ανυπομονούσαν να πάρουν μια σκυλίτσα για παιχνίδι για τα παιδιά τους ή τον εαυτό τους και μόλις έμενε έγκυος την παρατούσανε αυτή ή τα μικρά της στο δρόμο (ακόμα και κάδο) νίπτοντας τα χέρια τους και μετά βρίζοντας το Δήμο γιατί δεν τα μαζεύει. Είχαμε ανάγκη για δημόσιες υποδομές, κτίρια, δρόμους τα απαιτούσαμε για χρόνια και μετά τα εγκαίνια τους τα αφήναμε σε άσχημο γκράφιτι, στη βρωμιά να αργορημάζουν.

Έχουμε πάρκα για χαλάρωση (με χήνες στην πόλη μας), σημεία με πανέμορφη θαλάσσια θέα για φωτογράφιση στα νησιά μας αλλά λίγα μέτρα παραπέρα καταχώναμε σκουπίδια και μπάζα τα οποία μας μίαζαν τη φωτογραφία μας.

Γεμίζαμε τα τρένα μας, ανεβαίναμε στα περήφανα πλοία μας να ξεφύγουμε σ’ ένα όμορφο νησί αλλά δεν σκεφτόμασταν τον ανάπηρο που δεν μπορούσε ν΄ ανεβεί τα σκαλοπάτια στο τρένο ή το πλοίο. Θέλαμε φτηνή ενέργεια και θέρμανση συνέχεια στο σπίτι αλλά δεν σκεφτήκαμε να επενδύσουμε ώστε να είναι φτηνότερη και να μην χρυσοπληρώνουμε την παράβαση στους τόνους διοξειδίου του άνθρακα.

Θέλαμε ν’ απολαύσουμε στιγμές χαλάρωσης και όμορφο περιβάλλον στη καφετέρια ή στην ταβέρνα που πηγαίναμε για λίγη ώρα την εβδομάδα και απαιτούσαμε όλα να είναι προσεγμένα αλλά δεν μας ενδιέφεραν τα λύκεια που έμοιαζαν με φυλακές ή ο λαντζέρης κι η μαγείρισσα που ξημερώνονταν για ένα τσεκουρεμένο μεροκάματο συχνά σε συνθήκες που καμία νοικοκυρά δε θα αποδεχόταν σπίτι της.

Θέλαμε ακριβά ονόματα τραγουδιστών στις πολιτιστικές εκδηλώσεις αλλά αφήσαμε το κολυμβητήριο κλειστό και τα στάδια και τη βιβλιοθήκη παρωχημένα και μαζί τους ότι έχει σχέση με άθληση, σωματική υγεία και πνευματική ανέλιξη. Έμπλαστρα είχαμε για όλα.

Γεμίσαμε τους δρόμους με αυτοκίνητα που δεν μπορούμε να συντηρήσουμε, σκουπίδια που δεν χωράνε στους κάδους, ανέργους που δεν χωράνε στην αγορά, χρέη που δεν πληρώνονται από το πορτοφόλι μας, συνταξιούχους σε ουρές, εργάτες απλήρωτους, επιχειρήσεις που ασφυκτιούν, επαγγελματίες που τους πνίγουμε, υποσχέσεις που δεν τηρούμε, όνειρα που δεν φτάνουμε.

Χρωστάμε παντού, στο γείτονα, στη γιαγιά, στο ΤΕΒΕ, την Εφορία, στις τράπεζες για χρόνια. Δανειστήκαμε και χρησιμοποιήσαμε αυτά που δεν είχαμε. Δανειστήκαμε από σωστούς αλλά και από μισάνθρωπους. Είμαστε αποπροσανατολισμένοι, μίζεροι, «ριγμένοι» χρεωμένοι, τα παιδιά μας έχουν για ορίζοντα την μετανάστευση ή τη σκιά του παρελθόντος να τους σκοτεινιάζει τα όνειρα τις επιθυμίες, τη δημιουργικότητα τους.

Βλέπαμε πολλές πραγματικότητες αλλά ήταν μόνο μια. Αυτή της παραφροσύνης, της έλλειψης του μέτρου, της έλλειψης ακεραιότητας και ανωριμότητας. Η στάση μας, το είναι μας δηλητηρίασε. Και δεν μιλάω για όλους. Αλλά διαμέσου της τελικά πολύ επικίνδυνης άγνοιας και αδιαφορίας μας τα μικρά ρεύματα εγωκεντρισμού, ναρκισσισμού, μεταιχμιακά, ψυχοπάθειας και αστάθειας δηλητηρίασαν αρκετά το ποτάμι. Και αντιδρούμε καταθλιπτικά, αποσυρμένα ή παρανοικά. Κι ας είχαμε περισσότερο από ποτέ στην ιστορία τόσο ελεύθερο χρόνο, καλά οικονομικά, τεχνολογία, δημοκρατία (έστω), ειρήνη και καλή υγεία για τόσα συνεχόμενα χρόνια Και δεν μιλάω μόνο για τους Έλληνες. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.

Είναι η απουσία σεβασμού, ευγένειας, αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, ταπεινότητας στο ζευγάρι, στην οικογένεια, στο Λύκειο, Πανεπιστήμιο η χρήση της υπερβολής, η απουσία ενός εντιμότερου εσωτερικού εαυτού, δικαιότερου, πιο ακέραιου. Η θρησκεία φαίνεται να χάθηκε (κι ας είναι πολλοί οι ναοί), το ίδιο και η φιλοσοφία. Η επιστήμη τυφλή μας σερβίρει τεχνολογικά επιτεύγματα που δεν γεμίζουν ούτε σταγόνα σ΄ αυτό που ζητάει η ψυχή μας πραγματικά. Ανταγωνισμοί, δικτατορίες και πόλεμοι είναι προ των πυλών με ταυτόχρονο αφανισμό της φύσης.

Σ’ όλα τα παραπάνω παραδείγματα αυτό που έλειπε είναι ακριβώς αυτά τα στοιχεία. Αυτά που μπορούμε έστω και τώρα να εισάγουμε στη ζωή μας.

Μια εσωτερική ακεραιότητα, μια ωριμότητα που έχει διευρυνθεί από τα λάθη μας, μια ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, μια αλληλεγγύη, μια δικαιοσύνη για τον κάθε άγνωστο κι όχι για τον εαυτό μας και τον κύκλο μας, ένα σεβασμό στην παιδική αθωότητα και ένα όχι στο εκτροχιασμένο, κακομαθημένο και τιμωρημένο τώρα παιδί μέσα μας..

Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Δεν είμαστε εδώ για 80 χρόνια ζωής με υποταγή μόνο σε απολαύσεις, επιφανειακές αναζητήσεις, προσωπικές επιθυμίες και γήινα όνειρα.

Δεν είμαστε εδώ για να μας υποτάσσουν στα δικά τους φιλάργυρα και φιλεξούσια κενά από πνευματικότητα πλάνα αλλά για να δημιουργούμε τα δικά μας.

Κάνοντας απολογισμό πρέπει να ξαναβάλουμε εμπρός ένα νέο οδηγό, ένα εσωτερικό οδηγό που δεν θα μας πουλάει την πραμάτεια του για λίγα χρόνια. Ένα οδηγό που ακουμπάει στην κοινή λογική, στην εσωτερική εντιμότητα, στο αντικειμενικό «πιάσιμο» της πραγματικότητας και πέρα απ’ αυτή.

Στην ανάγκη αυτό που παράγουμε να μην κρατάει μερικά χρόνια αλλά γενιές. Στις χάρες και χαρές που δεν είναι μόνο επιφανειακές, υλιστικές, άδειες. Στην ανάγκη να εκτιμήσουμε και ενωμένοι να υποταχθούμε σαν ένα αρχέτυπο παιδί στη φύση και στη δημιουργία που δεν κάνει λάθη, στο θείο που πρέπει συνεχόμενα να αναζητούμε. Από λάθος που είμαστε και πάμε για εξάλειψη μια και η φύση δεν συγχωρεί, πρέπει να ξεδιπλωθούμε ως το ευφυέστερο πραγματικά όν στον πλανήτη, με αξιοπρέπεια, με ευγένεια, πνευματικότητα, ακεραιότητα, σεβασμό και υποταγή στην αποστολή μας: να υπηρετούμε τη φύση και να πλησιάζουμε το Θείο.

#Κοινωνικά #Οικονομία