Παρθενόπη Μπουζούρη

Φωτ.: Αλέξανδρος Ακρίβος

Η Παρθενόπη Μπουζούρη γεννήθηκε στην Ξάνθη.

Σπούδασε γεωπονική στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Δωματίου, από το 1994 έχει συμμετάσχει σε όλες τις παραστάσεις σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου:

1994 - Μισάνθρωπος, Μολιέρου, (Σελιμένη)

1997 - Δεσποινίς Julie, Στριντμπεργκ

1999 - Μήδεια, Εύριπίδη, (Τροφός, Αγγελιοφόρος)

2001 - Ναι, Μαργαρίτα Καραπανου,

2002 - Βόυτσεκ, ΓκέοργκΜπύχνερ ,(Μαρια)

2004 - Ήρθε η ώρα.Τομή, Τόμας Οστερμάιερ ,

2005 - Περιμένοντας...( κάτι για την πείνα…) – βασισμένο στο Περιμένοντας τον Γκοντό του ΣάμουελΜπέκετ

2007 - Blasted, Σάρα Κέιν, (Κειτ)

2008 - Λεωφορείον ο Πόθος, ΤεννεσιΟυιλλιαμς, (Στέλλα)

2009 - Reality, σύλληψη-δραματουργία Α.Μπρούσκου-Π.Μπουζούρη (Κόκκινη, Λευκή Βασίλισσα)

Συνεργάστηκε επίσης με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου:

2006 - Ηλέκτρα, Σοφοκλή (Ηλεκτρα)

2008 - Αγαμέμνων, Αισχύλου, (Κασσάνδρα)

2010 - Wonderland, βασισμένο στο «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ (Ελληνική Θεαμάτων)

Με το Εθνικό Θέατρο:

2010 - Τίτος Ανδρόνικος, του Σέξπιρ (Λαβίνια).

2012 - Μellemrum, site-specific performance festival 2012, Copenghagen

Συμμετείχε στις ταινίες:

Κλέφτης ή Πραγματικότητα της Αντουανέτας Αγγελίδη, Δεκαπενταύγουστος του Κων/νου Γιάνναρη και άλλες.

Διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό.

1_Παρθενόπη,πιστεύεις πως η κουλτούρα του τόπου όπου γεννιέται ένας άνθρωπος συμβάλει στην εξέλιξη των μετέπειτα πράξεων και δράσεων του?

Απ.:Το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε μας διαμορφώνει, καθώς αλληλεπιδρούμε διαρκώς μ' αυτό, παίρνουμε την πρώτη εικόνα του κόσμου, τις πρώτες απαντήσεις σε ερωτήματα, ικανοποιήσεις απογοητεύσεις. Μπορεί να είναι ένα φιλικό ή ένα εχθρικό περιβάλλον, ή θα σε θρέψη και θα σε κάνει να ανθίσεις ή θα σε πνίξει και θα σε κάνει να αντιδράσεις, να θέλεις να φύγεις. Όταν δυναμώσει κανείς αρκετά είναι πια σε θέση να διαμορφώνει και να επηρεάζει ο ίδιος το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, να διαμορφώνει την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής του, ίσως και των άλλων.

2_Παιδικές ανησυχίες, φιλοδοξίες και προβληματισμοί. Τι έμεινε ανεκπλήρωτο, τι κατόρθωσες. Απωθημένο?

Απ.: Ήμουν νομίζω ανήσυχο παΐδι, εσωτερικά, έξω έδειχνα πολύ ήσυχη!! Με ενδιέφεραν οι επιστήμες, με συνάρπαζαν! Όταν ανακάλυψα την λογοτεχνία βρήκα ένα κανάλι που με την φαντασία μου ζούσα πολλές ζωές, πάντα μόνη. Σαν όνειρα την μέρα με ανοιχτά μάτια ήταν. Από την άλλη η σωματική έκφραση στον αθλητισμό η εκτόνωση ήταν κι αυτή ένας δρόμος! Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μήπως λιμνάσω, ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο, να ταξιδέψω. Κατά κάποιο τρόπο το έκανα, στο θέατρο ταξιδεύει κανείς διαρκώς με το νου, σε κόσμους εντός σου! Απωθημένο, έχω ένα μεγάλο, να καρφώσω την μπάλα του μπάσκετ σε κανονική μπασκέτα, νομίζω θα μείνει για πάντα απωθημένο! χαχαχαχχαχαχα!!!!

3_Από την γεωπονική στο θέατρο, από την καλλιέργεια της γης στην καλλιέργεια της ψυχής. Πως προέκυψε?

Απ.: Η Γεωπονική ήταν μια επιλογή που είχε να κάνει με τις επιστήμες που ανέφερα πριν. Φυσικός ήθελα να γίνω, αλλά και στη γεωπονική ονειρευόμουν ταξίδια να κάνω έρευνα, και να λύσω το πρόβλημα της πείνας! χαχαχαχαχα! Φιλόδοξο πολύ! Πάντως η επιστήμη είναι κι αυτή μια αφήγηση του κόσμου, χρειάζεται κανείς να παρατηρεί και να καταγράφει και μετά να εξάγει νομούς και κανόνες, η τέχνη είναι η δεύτερη αφήγηση, απλά στην τέχνη θέλει κανείς να αναπαραστήσει αυτό που βλέπει ή αυτό που νιώθει και να το μοιραστεί με τους άλλους! Δεν έχει σημασία το μέσο. Το θέατρο αναπαριστά τον κόσμο τρισδιάστατα και αυτό το κάνει πολύ συναρπαστικό. Εμένα η επιστήμη δεν με κάλυψε.

Σαν παιδί έπαιξα πάρα πολύ στους δρόμους της πόλης και στη γειτονιά. Μετά συνέχισα να παίζω μπάσκετ και μετά θέατρο. Αυτή η αίσθηση ότι δεν μεγαλώνω κι ότι παίζω ακόμα, είναι που με κράτησε στην τέχνη. Είχα μια άρνηση να ενηλικιωθώ. Στο θέατρο μπορείς να μείνεις ένα ενήλικο παιδί για πάντα!

4_Είναι πολλοί οι Θεατρικοί σου ρόλοι. Συμβιβάζονται με το εγώ σου; Το ξεκίνημα, η πορεία, η καταξίωση, οι όποιοι συμβιβασμοί?

Απ.: Δεν νομίζω πως είναι έτσι η πορεία σ' αυτή τη δουλειά. Η καταξίωση είναι κάτι εφήμερο. Η δουλειά μας είναι ένας διαρκής αγώνας για να είσαι τόσο καλός όσο η τελευταία σου καλή ερμηνεία. Νομίζω πως είναι συνέχεια εναλλασσόμενα τα πράγματα, όπου συχνά για να επιτύχεις κάτι πρέπει πρώτα να αποτύχεις, και πάλι από την αρχή. Δεν είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις κάθε φορά σκαλοπάτι, σκαλοπάτι, αλλά ένας άγνωστος δρόμος γεμάτος στροφές και λακκούβες που ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις παρακάτω. Επιτυχία θεωρώ το να μπορείς κάθε φορά που πέφτεις να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις. Δεν έκανα συμβιβασμούς για τους οποίους θα έπρεπε να ντρέπομαι, πιο πολύ υποχωρήσεις και υπομονή έκανα, παρά συμβιβασμούς.

5_Χώρα σε κρίση, πολίτες σε κρίση, πολιτισμός σε κρίση? Τι καλό μπορεί να βγει απ’ αυτό?

Απ.: Η κρίση είναι πρώτα απ' όλα κρίση πολιτισμού και αξιών και μετά οικονομική. Νομίζω ότι μπορεί να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε την αξία του λιτού και αυθεντικού τρόπου ζωής, να ζήσουμε ως πολίτες και όχι ως καταναλωτές, να ξανά χαρούμε με την γνήσια ομορφιά αυτού του τόπου, την φύση και να δούμε τους ανθρώπους ως δυναμική κι όχι σαν αριθμούς!

6_Από που ξεκινάνε και πότε σταματάνε οι ελευθερίες ενός ανθρώπου? Η σκέψη πρέπει πάντα να συμβαδίζει με την λογική και την ηθική?

Απ.: Στις βασικές αρχές του Διαφωτισμού, εκεί και πάλι πρέπει να ξανακοιτάξουμε. Μέσα σ' έναν αιώνα χάθηκαν τα πάντα και ήρθε πάλι βαρβαρότητα. Η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου και η ηθική μας οφείλει να μην καταστρατηγεί την ελευθερία κανενός. Οι νόμοι ενός κράτους σε μια δημοκρατία ορίζουν τους κανόνες της ζωής κι από κει και πέρα η κοινή λογική δια μορφώνεται πάντα μέσα σε μια πλειοψηφία και από αυτήν. Ας μην ξεχνά με πως η κοινή λογική στη ναζιστική Γερμανία χάθηκε και κανείς δεν την έψαξε παρά μόνο μετά τον πόλεμο.

7_Πότε η τέχνη γίνεται ανήθικη? (Το παράδειγμα CharlieHebdo).

Απ.: Αν είναι ανήθικη, δεν είναι τέχνη. Το ποιον υπηρετείς με την τέχνη σου ας πούμε. Η Λένη Ρίφενσταλ έκανε αριστουργήματα στον κινηματογράφο, που ήταν η βασική προπαγάνδα του Ναζισμού και από εκεί χρηματοδοτήθηκε.

8_ Σάρα Κέιν 4.48 Ψύχωση, Άντζελα Μπρούσκου. Πρόσκληση σε πρόκληση για επιτυχία. Αργεί η καταξίωση?

Απ.:Με την Άντζελα Μπρούσκου συνεργαζόμαστε από το 1994. Ιδρύσαμε μαζί το Θέατρο Δωματίου μέσα από το οποίο και παράγουμε την δουλειά μας. Η Σάρα Κέϊν είναι μια συγγραφέας που σε καταβυθίζει σε αλήθειες που δεν γίνεται να τις πλησιάσεις χωρίς να πονέσεις. Εκεί νομίζω πως κάτι έγινε και συνδέθηκα με μια περιοχή του εαυτού μου που κι εγώ αγνοούσα και αυτό μάλλον προς τα έξω ήταν που αναγνωρίστηκε. Τώρα θα ξαναπώ πως καταξίωση δεν υπάρχει. Είναι σαν το ποδήλατο αν σταματήσεις να κάμνεις πηδάλι θα πέσεις.

9_Καλό το θέατρο αλλά με τους cinefil τι γίνεται??? Θα τους αφήσουμε «πεινασμένους»???? (πρόταση για κινηματογράφο)

Απ.:Κι εγώ θα το ‘θελα πολύ. Βέβαια σινεμά στην Ελλάδα είναι μια πολυτέλεια, αλλά θα ‘θελα, ελπίζω, να ‘ρθει κι αυτό.

#Πολιτισμός #Συνεντεύξεις