Μεταναστευτική κρίση και Ε.Ε.

Μέχρι τον Ιούνιο πάνω από 100.000 μετανάστες αναζήτησαν καταφύγιο στις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. Χιλιάδες απελπισμένοι, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους εξαιτίας του πολέμου, της φτώχιας και της πείνας, πέρασαν τα σύνορα της Ευρώπης αναζητώντας την ελπίδα.

Μέχρι τώρα 1.000.000 μετανάστες έφτασαν στην Ευρώπη από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής. Δυστυχώς στις ιστορίες ελπίδας υπήρξαν τραγικές περιπτώσεις, όπου πνίγηκαν πολλοί προσπαθώντας να φτάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές. Ωστόσο αυτό που συνάγεται είναι πως παρά το αναμενόμενο τεράστιο κύμα μεταναστών δεν υπήρχε καμία ετοιμότητα, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομοθεσία και Συνθήκες που δημιουργήθηκαν για τη μετακίνηση ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών στην Ε.Ε, εκτέθηκαν και δημιουργούνται άλλοι κίνδυνοι πλέον. Με τον πόλεμο στη Συρία και την κρίση στην ευρύτερη περιοχή πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και αναζήτησαν κάτι καλύτερο και μια νέα ζωή.

Ιταλία και Ελλάδα αποτελούν τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που συναντούν οι μετανάστες και σύμφωνα με τη νομοθεσία πρέπει να μείνουν σε αυτές μέχρι να εξακριβωθεί αν ζητάνε άσυλο ή είναι παράνομοι. Προφανώς λόγω της κρίσης και των οικονομικών προβλημάτων η χώρα μας αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα στην υποδοχή και τη διαχείριση των μεταναστών. Για να μην ρίχνουμε μόνο ευθύνες σε εμάς να δούμε λίγο τι αναλογεί στην Ε.Ε από την κριτική που πρέπει να ασκηθεί. Μια ευρωπαϊκή χώρα που διέρχεται τέτοια οικονομική και κοινωνική κρίση προφανώς και χρειάζεται συνδρομή, ώστε να αντιμετωπίσει τα κύματα των μεταναστών. Είναι πλέον φανερό ότι οι δύο βασικοί θεσμικοί μηχανισμοί που στοχεύουν στην αντιμετώπιση και τη διαχείριση των μεταναστών έχουν αποτύχει.

Η Συνθήκη Σένγκεν, και το Δουβλίνο 1,2. Σύμφωνα με την πρώτη επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών εντός της Ε.Ε. Ρυθμίζεται επίσης να λαμβάνεται το καθεστώς του επί μακράν διαμένοντος ή όχι από τους μετανάστες. Με τη δεύτερη Συνθήκη ρυθμίζεται, ότι η πρώτη χώρα υποδοχής των μεταναστών οφείλει να τους διαχειριστεί και να κάνει ταυτοποίηση των στοιχείων του, κάτι που απαιτεί αρκετό χρόνο. Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα και η Ιταλία επωμίζονται τον κύριο όγκο των μεταναστών και των ευθυνών απέναντι τους. Οι περισσότεροι μετανάστες διοχετεύονται προς την υπόλοιπη Ευρώπη, ένας αριθμός μένει στις χώρες που πήγαν πρώτα και ένας ακόμη μικρότερος επιστρέφει πίσω.

Ωστόσο οι μηχανισμοί της Ε.Ε αφυπνίστηκαν μόνο μετά από πιέσεις και τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι, που φάνηκε ότι δεν μετακινούνται μόνο μετανάστες, αλλά και στοιχεία με «άλλους» στόχους. Ξαφνικά μερικές χώρες πήραν άμεσα μέτρα και κλείνουν τα σύνορα τους, τοποθετούν στρατό σε αυτά και χτίζουν φράχτες και τείχη, φαίνεται πως καμιά συνθήκη και νόμος δεν είναι αρκετός να αντιμετωπίσει την απόγνωση. Η Σένγκεν δεν είναι αρκετή και καθίσταται άχρηστη αν κλείνουν τα σύνορα, οι κοινές περιπολίες στα σύνορα δεν είναι αρκετές και η Ευρωπαίοι ηγέτες διχάζονται στο μεταναστευτικό. Τόσο στην οικονομική κρίση, όσο και στο μεταναστευτικό η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκε αμήχανη και αδύνατη να αντιδράσει άμεσα. Εδώ και μερικές ημέρες συζητείται η αποπομπή της Ελλάδα από τη ζώνη του Σένγκεν, αυτό είναι το πρώτο σενάριο μιας αντιμετώπισης της κρίσης. Τα υπόλοιπα σενάρια θέλουν σιωπηλή επιστροφή στα σύνορα των κρατών, ένα αρχιπέλαγος με κέντρα ασύλου στα σύνορά της Ευρώπης και τέλος να υποχωρήσει η Σένγκεν.

Το σίγουρο είναι πως η Ευρώπη ποτέ δε θα είναι όπως πριν. Η παλιά Ευρωπαϊκή Κοινότητα μετεξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο για να επιβιώσει και να εξασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή.

Αν η συνθήκη Σένγκεν λυγίσει υπό το βάρος της προσφυγικής απειλής αλλά και της κρίσης στον τομέα ασφαλείας στην Ευρώπη τότε το μεγαλύτερο στον κόσμο πείραμα διεύρυνσης συνόρων θα τελειώσει ίσως με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε.

#Πολιτική