Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή - ¨Οι πριγκίπισσες του Βασιλείου των Νεράιδων¨

Ένα από τα πράγματα που μας έμαθαν όταν ήμασταν μικρά, ήταν στο να πιστεύουμε, από τα παραμύθια που διαβάζαμε φυσικά, σε δράκους, ιππότες, ξωτικά, πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Είχαμε σχηματίσει λοιπόν μέσα στο μικρό μας μυαλουδάκι διάφορες εικόνες για να μπορούμε να συνοδεύουμε την ιστορία κατά την πορεία της ανάγνωσης.

Φανταζόμασταν δηλαδή τον δράκο ψηλό με φολίδες να βγάζει φωτιές από τον στόμα, τους ιππότες σιδερόφραχτους μέσα σε γυαλιστερές πανοπλίες, τα ξωτικά μικρά άσχημα και πράσινα και τις πριγκίπισσες ψηλές, ξανθιές και όμορφες με γυαλιστερά φορέματα και τιάρες.

Όλα αυτά μέχρι που μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να ζούμε στην ωμή και ανθρωποβόρα πραγματικότητα. Τα παραμύθια και οι φιγούρες ξεθώριασαν μέσα μας και η δύσκολη καθημερινότητα, μας έκανε να αμφισβητήσουμε ακόμα και τον Αϊ Βασίλη!!!

Υπάρχει όμως κάτι που έμεινε μέσα μας, σαν μια μικρή σπίθα που καίει, περιμένοντας μιαν αφορμή, ένα κλικ για να μας μεταμορφώσει πάλι σε εκείνα τα μικρά παιδιά.

Αν λοιπόν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις τις φωνές της Ελένης και της Σουζάνας Βουγιουκλή, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα νομίσεις ότι βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα παραμύθι και πως είσαι ένα κομμάτι απ’ αυτό.

Ο τρόπος που εξερευνούν τις μουσικές του κόσμου και πειραματίζονται με τις δυνατότητες που προσφέρει η ανθρώπινη φωνή, ως εγγενές μουσικό όργανο, είναι απλά καταπληκτικός.

Οι έμφαση που δίνουν στην πρωτότυπη γλώσσα με σεβασμό στην προφορά και την εκφορά της, τις κάνει να τραγουδούν σε πάνω από 20 γλώσσες και διαλέκτους, τόσο acappella όσο και με τη συνοδεία πιάνου, κιθάρας και κρουστών που παίζουν οι ίδιες, δημιουργώντας ένα ρεπερτόριό από τραγούδια και παραδόσεις διαφόρων λαών καθώς και δικές τους συνθέσεις.

Γεννημένες στη Θεσσαλονίκη και στη Ξάνθη από δυο υπέροχους ανθρώπους, την γλυκιά Πηνελόπη και τον πολυμήχανο/ποιητή Θωμά τα κορίτσια έβαλαν τις βάσεις και το καλλιτεχνικό μικρόβιο από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Δούλεψαν σκληρά και μελέτησαν όσο λίγοι για να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο. Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στο Μιλάνο, Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, International Mugham Center, είναι μερικές από τις πολλές και αξιόλογες εμφανίσεις που πραγματοποίησαν ως σήμερα.

10+1 ερωτήσεις από τον Αντώνη Βαρβατσούλια

1. Μοιάζετε σαν χαρακτήρες ή είστε τα δύο άκρα? Ποια είναι η μυστική συνταγή που σας ενώνει δημιουργικά αυτά τα χρόνια?

Σε κάποια σημεία μοιάζουμε, σε κάποια είμαστε εντελώς διαφορετικές. Αυτό που το περιγράφει καλύτερα είναι η συμπληρωματικότητα, με τη μαθηματική έννοια του όρου! Δεν υπάρχει μυστική συνταγή.

Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση, θαυμάζουμε η μία την άλλη καλλιτεχνικά και γνωρίζουμε πολύ καλά τί ακριβώς είναι η μία και τί η άλλη!

2. Πρώτα ακούσματα, πρώτες επιρροές, πρώτοι πειραματισμοί?

Πραγματικά αμέτρητα ακούσματα! Γεννηθήκαμε σ’ ένα σπίτι πλημμυρισμένο από μουσικές! Βινύλια, συναυλίες, παραστάσεις, ταξίδια και το πιο σημαντικό…ζωντανά ακούσματα!! Επιρροές... Από KeithJarret και NinaSimone μέχρι OumKalsoum και Χρύσανθο! Από Bach και Beethoven μέχρι Σκαλκώτα και ErikSatie! Από Κάλλας και Galas μέχρι KlausNomi και FreddyMercury! Από Beatles, Doors, Pink Floyd μέχρι Nirvana, Portishead, Rage Against The Machine! Από Χατζιδάκι και Θεοδωράκη μέχρι Τσιτσάνη και Βαμβακάρη... Καταλαβαίνετε ότι το μόνο «όριο» και «κριτήριο» στη μουσική μας ήταν το να θεωρούμε και να νιώθουμε ότι κάτι είναι αληθινό και αυθεντικό! Και φυσικά, να πορωνόμαστε!

Έτσι ξεκίνησε κι ο πειραματισμός μας με τη μουσική! Έχοντας αφετηρία όλα αυτά τα ακούσματα, στα οποία νιώθαμε ότι υπάρχει η ρίζα τους μέσα μας…αρχίσαμε να «σκάβουμε» μέσα μας με το μυαλό, τη φωνή και το σώμα μας για να βγάλουμε στην επιφάνεια αυτή τη ρίζα!

3. Στερηθήκατε την παιδική σας ηλικία αφιερώνοντας τόσο χρόνο μελετώντας μουσική, ή την βλέπατε σαν αντικαταστάτη του παιχνιδιού σας?

Δε στερηθήκαμε καθόλου την παιδική μας ηλικία, αν εξαιρέσεις τις αμέτρητες μουσικές εξετάσεις που ήταν και το πιο...φθοροποιό μέρος της εκπαίδευσης – ειδικά οι εξετάσεις τις μουσικής και οι διαγωνισμοί, θεωρούμε ότι είναι από τις πιο σκληρές διαδικασίες που μπορεί να περάσει ένας μαθητής - παιδί…πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν...

Μεγαλώσαμε σε μια πόλη και μια γειτονιά που πραγματικά χορτάσαμε παιχνίδι! Έτσι κι αλλιώς ακόμα και το τραγούδι μας και οι διφωνίες μας σαν παιχνίδι ξεκίνησαν! Υπήρξε βέβαια και μια εποχή που οι ώρες που περνούσαμε στο ωδείο καθημερινά, ήταν πολύ περισσότερες από αυτές που περνούσαμε στο σχολείο. Η μουσική, όμως, όπως και όλες οι υπόλοιπες τέχνες, χρειάζονται απόλυτη πειθαρχία για να φτάσεις στην απόλυτη ελευθερία!

4. Μάνος Χατζιδάκις, πολυπολιτισμικότητα. Δυο δυνατές επιρροές της καταγωγής σας. Ποια επικρατεί περισσότερο μέσα σας.

Όπως είπατε, είναι δύο δυνατές επιρροές για την τέχνη μας και τη ζωή μας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μία εμπεριέχει την άλλη.

Από τη μία η δωρικότητα και η θεία μουσικότητα του Χατζιδάκι κι από την άλλη ο φωνητικός και μουσικός πλούτος των παραδόσεων που κουβαλάει αυτό το υπέροχο πολιτιστικό σταυροδρόμι, η Θράκη...διονυσιασμός και μαγική δόνηση... Ο συνδυασμός αυτός δημιουργεί μια έκρηξη συναισθημάτων για εμάς και μια πολύτιμη έμπνευση για όλη την πορεία!

5. Η μεγάλη Μαρία Κάλλας κάποτε είχε πει «Όταν η μουσική αποτυγχάνει να συμφωνήσει με το αυτί ώστε να απαλύνει την καρδιά και τις αισθήσεις, τότε έχει χάσει το στόχο».

Συμφωνούμε απόλυτα! Diva!

6. Αξέχαστες στιγμές από την έως τώρα πορεία σας. Η καλύτερη και η χειρότερη.

Τις κακές ή δεν τις θυμόμαστε ή πραγματικά δεν υπήρξαν ποτέ…χαχα Η καλύτερη… χμ… δεν μπορούμε να διαλέξουμε…το CarnegieHall της Νέας Υόρκης, το Ηρώδειο που συμμετείχαμε στη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη, το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων όπου ανοίξαμε τη συναυλία του Goran Bregovic… οι μοναδικές παραστάσεις στο βαγόνι του Orient Express της αμαξοστοιχίας - θεάτρου «Το τρένο στο ρουφ»… ο μουσικός μας διάλογος στο Νεπάλ στους πρόποδες των Ιμαλαϊων.. τα πρώτα επαγγελματικά μας βήματα στο θρυλικό «Λιόγερμα» της Θεσσαλονίκης… Βέβαια, οι καλύτερες στιγμές είναι μπροστά!

7. Συνεργασίες με μεγάλους μουσικούς. Σε ποιους δεν θα λέγατε όχι εάν «σας χτυπούσαν την πόρτα». Έχουμε κάνει συνεργασίες για τις οποίες είμαστε πραγματικά περήφανες... Μαρία Φαραντούρη, Goran Bregovic, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Ψαραντώνης, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Τατιάνα Λύγαρη, Χρήστος Θηβαίος και Γιάννης Σπάθας, Γιώργος Καζαντζής, Βασίλης Λέκκας, Ηλίας Ανδριόπουλος, Βασίλης Σκουλάς, Rotting Christ κ.ά. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που θαυμάζουμε και θα θέλαμε να συμπράξουμε… όπως ο Tom Waits, η Diamanda Galas, οι Black Keys, ο Brian Eno, ο Robert Plant, ο Nick Cave, οStromae, ο Quentin Tarantino… και πολλοί άλλοι!

8. Κάνατε και κάποια μουσικά περάσματα από κάποιες ταινίες μικρού μήκους. Σας έλκει η εμφάνιση στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη. Το έχετε?

Η τέχνη της μουσικής είναι αδελφική με την τέχνη της υποκριτικής! Έχουν κοινή μήτρα, αυτή των παραστατικών τεχνών. Φυσικά και μας έλκει αυτός ο τομέας και ειδικά το να γράψουμε μουσική για θέατρο και κινηματογράφο! Τραγούδια μας «έντυσαν» την ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη «Οι επισκέπτες», το animation «Σαν οίκτος» σε σκηνοθεσία Αφροδίτης Μπιζούνη και illustration Χρήστου Κούρτογλου, την ταινία μικρού μήκους του Ιωάννη Πρωτονοτάριου Ελλειπτική τροχιά κ.α. Ευχόμαστε να καταφέρουμε να κάνουμε κι άλλα πολλά :)

9. Περιγράψτε μας μια συνηθισμένη μέρα σας, από τον ξύπνο έως τον ύπνο.

Εξαρτάται! Δεν υπάρχουν συνηθισμένες μέρες! Δεν υπάρχει κάποια ρουτίνα. Τώρα αυτό είναι και καλό και κακό! Σίγουρα πάντως όλη μας η μέρα έχει να κάνει με τη μουσική και ότι αυτό συνεπάγεται. Είμαστε σε μια μόνιμη κίνηση... στην κυριολεξία on the road! Αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε και κάθε μέρα κοιτάμε να το εξελίσσουμε! Όσο για τον ύπνο... νυχτοπούλια! Δυστυχώς κοιμόμαστε αργά...

10. Τι ελπίζετε για το μέλλον. Όνειρα και προσδοκίες.

Έχουμε μια ρομαντική άποψη: ότι κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος με κάποιο ταλέντο! Από τη στιγμή που θα νιώσει αυτός ο άνθρωπος ότι βρήκε ποιά είναι η κλίση του (βέβαια, προϋπόθεση είναι να έχει τα ερεθίσματα που θα του το δείξουν), τότε είναι ανάγκη και χρέος του να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά...να αγαπήσει αυτό που κάνει!! Κι όταν λέμε δουλειά εννοούμε δουλειά νοητική, δουλειά σωματική, να βρει τον εαυτό του, την ενδοποιότητά του, την αισθητική του, τη ψυχή και το σώμα του κι επιπλέον να θέτει πολύ υψηλούς στόχους, να κάνει πολύ μακρινά όνειρα κι ας μην τα πετυχαίνει πάντα! Άλλωστε τα όνειρα ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι μακρινά...!

10+1. Συμβουλές σε όσους ξεκινούν τώρα την καριέρα τους.

Θα θέλαμε να πετύχουμε και να ζήσουμε όλα όσα ονειρευόμαστε! Και δεν εννοούμε μόνο στην τέχνη μας και τη ζωή μας! Εννοούμε και ως ανθρωπότητα, να εξελιχθούμε! Να ζήσουμε εποχές ελευθερίας, διανόησης, τέχνης, ομορφιάς και φυσικά, να αφήσουμε πλούσια παρακαταθήκη για το μέλλον! Να έχουμε υψηλές προσδοκίες... μόνο έτσι μεγαλώνουν τα «όρια» του ανθρώπου και του κόσμου όλου!