"Δεν σε χρειάζομαι. Σε θέλω. Φίλα με..."

Κροο! Κροο!

Έτσι μου έμαθε κάποτε ένα βιβλίο να ακούω τη φωτιά μέσα μου.

Ο εκκωφαντικός πειρασμός, ένα κλαδί που σπάει καθώς φλέγεται και τινάζει τον αέρα του, ένα τυφλό κοράκι τρομαγμένο από το φίδι που έρχεται να το κατασπαράξει στον βράχο που τσακίστηκε, μα κάπου βρίσκει δύναμη. Ακούω αυτό το ερατεινό κράξιμο με λίγο τρόμο μέσα από το τρίξιμο στα κόκκαλα της ράχης μου, το κλείδωμα του σαγονιού μου που χορεύει, την συρρίκνωση των πνευμόνων μου, την σάρκινη σχιζοφρένεια που παλεύει να σκίσει τη δερμάτινη φυλακή της.

Η φωτιά αυτή με καλεί κράζοντας στην δύσκολη εξίσωση με τον καλό και κακό μου εαυτό, με την αποψινή σύντροφο και τελικά με το σύμπαν. Μου δείχνει όλα τα χρώματα του φάσματος από φυσικού τους, μου τραγουδάει όλους τους ήχους τεντώνοντας τις συχνότητες κι έτσι, αναπόφευκτα, με τρελαίνει. Η είσοδος μου στο ζωντανό μου σπίτι και ο πόνος που μου προκαλεί μόνο χειρότερα την κάνουν. Μα όταν κάπου-κάπου μπορώ να αφήσω και να πάρω τον έλεγχο ενός ελευθεριακού παιχνιδιού, τότε ηρεμεί και μου χαρίζει την πολυπόθητη ησυχία, ούτε κροο, ούτε ηχοχρώματα, ουτε έννοιες, ούτε ακόμη κι επαφή δεν υπάρχει.

Οι βιτσιόζοι, ξέρεις, δεν φιλιούνται ποτέ στο στόμα. Τους βλέπεις να απολαμβάνουν την μέγιστη επαφή της αξίας τους μέσω του θεάτρου της υποταγής και της κυριαρχίας, μα είναι τόσο όσο για να έρθουν σε οργασμό ή κάποιος τελοσπαντων να αναφωνήσει "κόκκινο!", να πετάξει τη μάσκα ενός ψεύτικου και εγωιστικού δωσίματος. Λογικό να μη φιλας κάποιον που ούτε για λίγα λεπτά δεν έχεις και δεν σ έχει πραγματικά.

Μα σκέψου.

Τι άλλο φιλας στην κουλτούρα μας εκτός από τα χείλη και τα σώματα των ανθρώπων σου; Τα εικονίσματα, αν είναι φυσικά αυτή η πίστη σου, τα άγια. Είναι-δεν είναι, η πληροφορία εδώ είναι ξεκάθαρη. Τα χείλη είναι όργανο λατρείας. Τα ακουμπάμε, απαλά ή ανασαίνοντας πάθος πάνω σε κάτι που έχουμε ψηλά, που θεωρούμε άξιο σεβασμού. Από το μέρος μας που μας εξασφαλίζει την τροφή και την επιβίωση, το εργαλείο που μας ορίζει με τον Λόγο ως προσωπικότητες, αρχίζει έτσι η πορεία της έντονης ταπείνωσης.

"Ούτε τρώω ούτε μιλάω τώρα. Φιλώ. Αφήνω στην άκρη για λίγο τον εαυτό μου για να σου δείξω ότι σε λατρεύω. Σίγουρα, αγαπώ πρώτα εμένα, γι αυτό κι έχει αξία ότι κάνω πριν ζήσω ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι μαζί σου, έτσι σου δείχνω ότι πέφτω όσο χαμηλά πέφτεις και με αφήνεις να σε λατρεύω όπως κι εσύ εμένα. Σαν εικόνισμα ο ένας του άλλου. Σαν πιστοί. Σαν θεοί."

Αυτή η λατρεία άλλωστε δεν στερείται και προσωπικής ηδονής.Σκέψου τους φετιχιστές των ποδιών, του πιο χαμηλού και ταπεινού μέρους του άγιου σώματος μας, πόση λατρεία προσπαθούν να κοινωνήσουν, μα προσοχή, γιατί αν όντως είναι υποδεέστεροι, τότε ποιά η αξία ενός τέτοιου θαυμασμού;

Κι ύστερα, αφού μπορείς να φιλήσεις και να φιληθείς παντού, πες μου, τι μεγαλύτερη τιμή βρίσκεις από αυτή; Να μπορεί ο ένας να λατρέψει το ίδιο το όργανο της λατρείας του άλλου. Πόση σημασία έχει τελικά αυτό το καθημερινό και συνηθισμένο φιλί στο στόμα; Αστείο, αλλά ενστικτωδώς είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε στο τέλος ενός πετυχημένου ραντεβού, πανηγυρίζοντας με λιγότερη ή περισσότερη ρομαντζάδα, δίπλα σε λουλούδια ή σε ερημικές εισόδους πολυκατοικιών, πριν δοθούμε περισσότερο στον άλλο (καμιά φορά και πριν τον αφήσουμε στο δρόμο του, σαν υπενθύμιση):

"Με διακήρυξη αυτό το φιλί, σε αναγνωρίζω ως ίσο. Σε καλώ να μου δοθείς και να με πάρεις, όχι ανώτερο, όχι κατώτερο, όχι μισό. Ίσο και ολόκληρο θεό σαν κι εσένα, να ταξιδέψουμε για όσο κρατήσει, στο πλάι ο ένας του άλλου.

Δεν σε χρειάζομαι. Σε θέλω. Φίλα με."

"Α, οκέυ"

www.facebook.com/

Photo:​ Fotis-C-Photography